Tijdelijke contracten geven huurder onzekere positie

Tijdelijke huurcontracten zorgen voor steeds meer onzekerheid voor huurders, en het ergste moet nog komen. Dat stelt Carla Huisman die eind oktober promoveerde aan de Rijksuniversiteit Groningen. Haar proefschrift beschrijft de gevolgen van de in 2016 ingevoerde Wet Doorstroming Huurmarkt. Ze concludeert dat de positie van huurders in Nederland de afgelopen jaren steeds onzekerder is geworden. Huisman toont aan dat de meerderheid van de jonge volwassenen in Amsterdam een tijdelijk huurcontract heeft. Zij voorziet een verdere, stille verschuiving van vaste naar tijdelijke huurcontracten. Dat maakt huren een onaantrekkelijk alternatief,  maar tegelijkertijd is het de enige optie voor wie geen koopwoning kan betalen. Huisman hoopt de urgentie van bestaanszekerheid in de woonsituatie op de kaart zetten.

Huren in Nederland wordt in steeds onzekerder, stelt Huisman vast. De invoering van nieuwe vormen van tijdelijke contracten is snel gegaan. Net als de stijging van de aanvangshuren een de huurverhogingen voor zittende huurders. De regels voor de huur- en huurprijsbescherming en onderhoud zijn in theorie nog steeds sterk. In de praktijk vallen veel bewoners buiten de boot en de meesten hebben onvoldoende kennis van de ingewikkelde regelgeving.

Steeds meer uitzonderingen
Huisman legt vast hoe in de afgelopen periode het gebruik van tijdelijke huurcontracten leidde tot steeds meer uitzonderingen op de norm van het vaste huurcontract. In 2016 volgde een stroomversnelling, met de invoer van het tijdelijke huurcontract voor twee jaar. Huurders worden zelf verantwoordelijk gehouden voor het veilig stellen van hun huurrechten. In de praktijk blijkt dat zeer moeilijk tot onmogelijk. Dit draagt sterk bij aan het onzekerder worden van het huren en bedreigt de bestaanszekerheid van huurders.

De afgelopen decennia keert de politiek zich steeds meer tegen huren, concludeert Huisman. Het stimuleren van eigenwoningbezit en beperken van de rol van woningcorporaties tot hun ‘kerntaak’ maakt huren in toenemende mate tot iets waar je maar kort mee te maken zou moeten hebben. Het beeld is dat alleen mensen die arm zijn, of op een andere manier tot een ‘probleemgroep’ behoren nog langdurig moeten huren. Een sociale huurwoning verwordt zo tot een soort uitkering.

Lees hier verder.